Zajmujemy się technicznymi aspektami działań związanych z minimalizacją bądź całkowitą eliminacją
zagrożeń środowiskowych będących pochodną niepohamowanego rozwoju technologii i konsumpcji.

Techniki utylizacji

Hierarchia postępowania z odpadami zasadniczo ustanawia kolejność priorytetów tego, co stanowi najlepsze z punktu widzenia środowiska całościowe rozwiązanie w zakresie prawodawstwa i polityki dotyczących odpadów. Odstępstwo od takiej hierarchii może być konieczne w przypadku określonych strumieni odpadów, jeżeli jest to uzasadnione między innymi wykonalnością techniczną, opłacalnością ekonomiczną i ochroną środowiska.
OP powinny być w pierwszej kolejności poddawane odzyskowi poprzez regenerację, rozumianą jako każdy proces, w którym oleje bazowe mogą być produkowane przez rafinowanie olejów odpadowych, a w szczególności przez usunięcie zanieczyszczeń, produktów utleniania i dodatków zawartych w tych olejach. Jeżeli regeneracja olejów odpadowych jest niemożliwa ze względu na stopień ich zanieczyszczenia (określony w odrębnych przepisach) oleje te powinny być poddawane innym procesom odzysku. Jeżeli regeneracja lub inne procesy odzysku olejów odpadowych są niemożliwe, dopuszcza się ich unieszkodliwianie.

Od kwietnia 2004 roku ,nowelizacją ustawy z dnia 11 maja 2001 r. „o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej” , wprowadzone zostały nowe, zmienione symbole PKWiU. Obowiązkowi odzysku podlegają wprowadzone na rynek oleje smarowe o symbolu PKWiU 23.20.18 –50, tj. oleje smarowe określane jako ciekłe destylaty, zawartość olejów z ropy naftowej ≥ 70 % masy, ekstrahowane w procesie destylacji surowej ropy naftowej, włączając oleje silnikowe, oleje do celów przemysłowych i smary. Natomiast wyłączeniu podlegają: 23.20.18-50.10 – oleje smarowe do przeprowadzania przemian chemicznych innych niż proces specyficzny, 23.20.18-50.40 – oleje białe, parafina ciekła, 23.20.18.-50.60 – mieszanki olejowe do obróbki metali, oleje zapobiegające przyleganiu do form, oleje antykorozyjne, 23.20.18-50.80 – oleje pozostałe oraz pozostałe oleje.

Stosowane w Polsce metody zagospodarowania OP obejmują następujące grupy operacji:

Procesy regeneracji, w wyniku których odzyskuje się na drodze rozdziału fizyko-chemicznego składniki, wchodzące w skład OP, takie jak destylaty olejów smarowych oraz zawarte w OP frakcje benzyny i frakcje oleju napędowego. Procesy te obejmują oczyszczanie wstępne ( sedymentacja wody i osadów, odwirowanie wody i zanieczyszczeń stałych), regenerację na drodze kontaktowania z ziemią odbarwiającą, rafinację kwasowo-kontaktową oraz rozdestylowanie oczyszczonych wstępnie OP w kierunku odzysku olejów bazowych.
Rozdestylowanie w kierunku uzyskania paliw poprzez destylację kotłową oraz destylację na instalacji rurowo-wieżowej.
Procesy destrukcyjne, w wyniku których następuje zmiana charakteru chemicznego poddawanych przerobowi OP, na skutek rozkładu termicznego (krakingu) składników OP, szczególnie wyżej wrzących frakcji w kierunku otrzymania gazu i lekkich frakcji naftowych oraz koksu (kraking termiczny, przerób oleju odpadowego wspólnie z ropą naftową).
Bezpośrednie spalanie z odzyskiem lub bez odzysku ciepła (spalanie w urządzeniach grzewczych, spalanie w cementowniach).

Wykaz instalacji do regeneracji olejów odpadowych, spełniających wymagania określone dla tych instalacji prowadzi Główny Inspektor Ochrony Środowiska. Obecnie na wspomnianym wykazie znajdują się 3 instalacje o łącznej mocy przerobowej ok. 120 tys. ton).
W latach 2007-2014 zakłada się utrzymanie poziomu odzysku i recyklingu OP co najmniej w wysokości , odpowiednio, 50% i 35%. Przy obliczaniu poziomu recyklingu olejów odpadowych wlicza się wyłącznie masę OP poddanych regeneracji w instalacjach wpisanych do wykazu GIOŚ (art.39 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach).